Wat is het fijn om in Antwerpen te zijn. De zon schijnt, alle winkels zijn op maandagochtend open, al het afval wordt bij de voordeur opgehaald, de telefoonabonnementen zijn goedkoop, het kraanwater is schoner en gezonder dan in Nederland (al moet ik de lichte chloorsmaak wegdenken), het assortiment pintjes is breder en de sigaretten zijn goedkoper. De ideale stad.

Behalve als ik 's morgens met mijn velo door de stad rijd. Het verkeer is hier - hoe zal ik het zeggen - ietwat chaotisch, zacht uitgedrukt. Afgezien van het feit dat je hier (vanwege het ontbreken van degelijke fietspaden) wordt geacht om op de autobaan, trambaan of stoep te fietsen, moet je vooral gefocust zijn opdat je niet oplettende, met een kip zonder kop overstekende voetgangers ontwijkt. Standaard met de duim van mijn linkerhand op mijn fietsbel gedrukt en drie vingers van mijn rechterhand om mijn handrem geklemd, probeer ik heelhuids, zonder enig (lichamelijk) letsel veroorzakend, op school te geraken. Na het passeren van het Centraal Station, waar iedereen elkaar links en rechts inhaalt, waar verkeerslichten eerst allemaal tegelijkertijd op rood staan en daarna allemaal tegelijkertijd op groen staan, waardoor dus op elk moment iedereen op elkaar aan het wachten is, waar buschauffeurs mensen precies uit laten stappen op de weg waar ik een paar seconden eerder had bedacht te kunnen gaan fietsen en waardoor ik al fietsbellend en slingerend op de stoep uitkom en waar natuurlijk ook nog van rechts een overvolle tram al bellend aan komt rijden, ben ik op de helft van deze helse tocht. Ik zie het elke dag weer als een wonder dat ik 1) niet word overreden door een auto, bus, tram of scootmobiel en 2) zelf geen grootse ongelukken veroorzaak in deze enorme verkeerspuinhoop. Gelukkig kan ik mijn weg vervolgen op De Meir. De grote winkelstraat waar je met gemak in één middag twee maandsalarissen kunt spenderen. Maar om acht uur 's morgens niet hoor, nee nee, dan fiets ik in twee minuten De Meir af. Vooral omdat er niemand in de weg loopt. Het einde van De Meir: even zwaaien naar Albert Heijn. En dan, net achter de Groenplaats, natuurlijk alleen maar te bereiken via een omweg vanwege eeuwigdurende wegwerkzaamheden, ben ik eindelijk op school.

School: de boeken zijn dik, de leerstof soms taai, de docenten soms oubollig, de pauzes te kort, de rij bij de wc te lang en de koffie te slap. Klink ik nu zoals een student zou moeten klinken?

Stiekem vind ik studeren geweldig. Dit had ik veel eerder moeten bedenken. Ja okee, het is waar, de boeken zijn dik, de leerstof is soms taai en de docenten zijn soms oubollig. Maar eigenlijk vind ik het allemaal heel leuk en ja, ik voel me een nerd. In het weekend sluit ik me op en doe ik alles voor school, waardoor ik doordeweeks lekker rustig aan kan doen. Goede Tijden moet ook terug gekeken worden en Barbie's Baby, Boer Zoekt Vrouw, Expeditie Robinson en Dokter Tinus vragen ook enige aandacht.

Of ik al wegkwijn van de eenzaamheid? Ben je gek! Met mijn lieve vriendinnetjes is het altijd gezellig op school. Samen klooien op één van de campuscomputers om eindelijk eens wegwijs te geraken in al die databanken vol wetenschappelijke artikels, een plan bedenken over hoe we dat 3D-hersenmodel in elkaar moeten steken (er staat maar twee uur voor...), SPSS Statistics installeren, een half uur in de rij staan bij de Studentenresto en ondertussen leren ze mij Antwerps en leer ik hen Nederlands. 's Avonds om half negen wordt er altijd aangebeld. Of ik mee kom roken? Tuurlijk, gezellig! Toch handig, zo'n parlofoon en leuke kotgenoten.

In het kader van 'bijtijds naar bed en morgen vroeg op' hou ik het hierbij voor vandaag. Morgen mag ik me weer verdiepen in Neurofylogenese en vormen van conformisme, hoe leuk?!

Salukes suskes! xxx