Huisvuil, afval, vuilnis of nutteloze resten des levens: het maakt niet uit welke naam ik er aan geef, voor mij is het een grote bron van ergernis.

Het afvalsorteer-reglement, met veel zorg en precisie samengesteld door mijn lieve kotgenootjes Charlotte en Lore, waar kort en bondig in staat: 'Vanaf maandag het vuil in de daarvoor bestemde grote zak op de binnenkoer dumpen, op woensdagavond de volle grote zakken buiten naast de voordeur zetten', wordt door sommige Boerhaave-bewoners in de verste verte niet nageleefd. Ook niet na vele briefjes, facebookberichten op de Boerhaave-facebookpagina en face-to-face-praatjes.

Als ik mijn trouwe tweewieler wil pakken, struikel ik over de losse, half dichtgeknoopte zakjes vuil die her en der rondslingeren op de binnenkoer, bij binnenkomst in de (eerst zo propere) gang val ik bijna met mijn neus in de uitgeharde pizzaresten en tijdens een bezoekje aan het toilet heb ik niet eens genoeg tijd om de vele lege wc-rollen te tellen die op de grond zijn gedropt. Frustrerend.

Ik krijg steeds meer het idee dat ik op een vuilnisbelt in een ontwikkelingsland terecht ben gekomen en hier een poging moet doen om het leefbaar te laten lijken. Een doel wat in mijn ogen toch redelijk gelijk staat aan Lay\'s dat zorgt voor precies 200 gram chips in de zakken, stoommaaltijden met daadwerkelijk de beloofde 150 gram groenten erin en de garantie dat ik over 41 jaar van mijn welverdiende pensioen kan gaan genieten. Onmogelijk.

De kern van het probleem is me nog altijd niet duidelijk. Ervan uitgaande dat elk kotgenootje (ook het nalatige soort) kan lezen, beschikt over een gemiddeld (of iets hoger dan gemiddeld) denkniveau en enig moreel en ethisch besef... Dan zou dit probleem er helemaal niet zijn! Ergens gaat het mis en ik weet niet waar.

Ik pieker me suf en ik stel mezelf vragen. Aan de hand van de theorie van het vak Gesprekstechnieken, die ik natuurlijk tot in de puntjes beheers, zou ik op dit moment in staat moeten zijn om de personen in kwestie geraffineerd te manipuleren. De vraag is of ik mezelf daar nu al mee bezig wil houden. Een Sociaal psychologische theorie is het omstanderseffect: hoe meer mensen, hoe minder verantwoordelijkheid. Met andere woorden: iemand anders zal er wel voor zorgen dat al het rondslingerende vuil op onverklaarbare wijze verdwijnt, we wonen hier tenslotte met veertien meiden.

Met deze gedachten viel ik de afgelopen drie weken elke avond in slaap. Tot vanmorgen. Vanmorgen zag ik het licht. Een heldere ingeving, het ontbrekende puzzelstuk in deze ingewikkelde zaak.

Mijn nalatige kotgenootjes kennen de dagen van de week niet. Ze hebben daglexie, een leerstoornis die voorkomt bij 0,00001% van de wereldbevolking. Wat een ongelooflijk toeval dat dit zeldzame type mens zich verzameld heeft in het Boerhaave-huis.

Ik ga de arme schaapjes de dagen van de week leren. Met engelengeduld.

Dedicated to C&L

p.s. Zes van de zeven examens gehaald!