Schema, rooster, planning en agenda. Volgens een - niet nader te noemen - persoon vier dingen die mij perfect definiëren. Kan ik hier überhaupt tegen ingaan?

Hoewel het in mijn optiek de normaalste zaak van de wereld is om mijn lessenrooster tot het einde van het semester in mijn agenda te noteren en daarbij alle wijzigingen, deadlines en inschrijvingsmomenten voor opdrachten en cursussen keurig bij te houden, bestaan er ook mensen die op zondagavond om elf uur via facebook durven te vragen of ze maandag les hebben, welke les dat is, hoe laat die les begint en waar ze dan moeten zijn. Eenmaal in de les aanwezig, vinden deze mensen het nodig om alle (soms meest smerige) seks- en kotsdetails van het weekend zeer uitgebreid te bespreken met hun soortgenoten. Dit heeft als gevolg dat ik me bevind in een aula gevuld met gebabbel, fluisterachtig gezoem, uitermate vervelend gegiechel en docenten die om de tien minuten hun les onderbreken om voor de achtendertigste keer te vragen of het stil kan zijn.

Ik hoop elke dag weer dat dit soort heel de dag in bed blijft liggen, een beetje muziek luistert en zich vol eet met chocola en chips. Mijn wens is of ze tenminste ergens willen bivakkeren waar ik op geen enkele wijze ook maar iets met ze te maken zou kunnen krijgen. Mijn twijfels over een vruchtbare samenwerking met deze 'studenten' moge duidelijk zijn. Alhoewel ik ervan overtuigd ben dat het niets zal helpen, is de enige richting die ik ze wijs, die van de Studievaardigheidstraining.

Geïntrigeerd door deze absurde mentaliteit, komen er vanzelfsprekend allerlei net zulke absurde en bijna onbeantwoordbare vragen bij me naar boven. Ik vraag me opeens af hoe dit soort boodschappen doet. Gaan ze doelgericht te werk? Lopen ze maar een beetje rond te lopen in de winkel? Gooien ze alles los op de band bij de kassa? Pakken ze het netjes in? Het lijkt me tijd voor een klein psychologisch observatieonderzoekje.

Als onweerstaanbare vrouwelijke James Bond loop ik door de Albert Heijn. Na een paar seconden heb ik een slachtoffer gevonden waarvan ik denk dat ze voldoet aan het profiel van de te onderzoeken doelgroep. Met pen en papier in de aanslag begin ik deze ongeveer twintig jaar lijkende dame op een zo onopvallend mogelijke manier te bespioneren. Ik ben blij dat ze vreselijk met zichzelf bezig is, want onopvallend bespioneren is een vak apart, zo blijkt.

Eerst indruk? Chaotischer dan chaotisch. Kan ik het nog duidelijker omschrijven? Ja. Zigzaggend door de Albert Heijn rennend roept ze naar haar boodschappenmaatje (waarschijnlijk net zo'n geval...) dat ze toch nog die zesde aardappel erbij moet pakken, echt heel zeker weet dat ze nu meteen een nieuw pak chocoladecornflakes nodig heeft en zich al afvraagt hoe ze al die aankopen alle trappen bij haar kot op moet slepen. Ik kan de zweetdruppels op haar voorhoofd bijna tellen en het zweet onder haar oksels bijna ruiken.

Afrekenen aan de kassa is ook iets wat sommige mensen nooit op een normale manier zullen kunnen. De dame in kwestie kan haar portemonnee niet vinden. Na een paniekerige, maar geslaagde zoektocht, valt bij het openritsen ervan al haar kleingeld eruit, wat natuurlijk alle kanten op rolt. Boodschappen inpakken is ook al niet haar sterkste kant, gezien de gescheurde zak en het tempo wat ze hanteert. Het verbaast me helemaal, maar dan ook helemaal niets dat dit soort alle lessen al kwebbelend doorbrengt.

Gelukkig voor mij haalt dit soort het eerste (filter)jaar toch niet en ik ben blij, want ik heb gelijk een beknopt verslag van de observatieopdracht voor het vak Practicum. Wat is het leven toch een feest.