Na twee jaar Nederland op de kaart te hebben gezet in Antwerpen, werd het weer eens tijd om opnieuw de vleugels uit te slaan. Antwerpen voor een half jaar verlaten om in het buitenland te studeren. Aan mogelijkheden geen gebrek: Boedapest, Valencia, Brussel, Istanbul, Amsterdam, Ljubljana, Zurich en ga zo maar door. Moeilijk hoor, een keuze maken. Op de dag van de deadline de aanvraagformulieren inleveren en gelijk de eerste keuze toegewezen krijgen. Waar de reis naar toe ging? Het verre Groningen. Ester Kaldewaij ging - hoe kan het ook anders - op Erasmus in eigen land.

De zoektocht op Kamernet.nl verliep op rolletjes. De eerste kamer waarop ik reageerde was gelijk raak. Bellen, WhatsAppen, Facebooken, contract per post, hatsjikidee, de kamer in Groningen was in de pocket. Na een ietwat chaotische verhuizing met een tussenstop voor kapotte ruitenwissers en ander leed, begon het Nederlandse avontuur. Op de fiets naar Zernike voor de eerste kennismaking met de Hanze. Fijne fietspaden zeg, potverdorie.

Spannend, zo'n eerste schooldag. 'Oké, welk lokaal moet ik hebben', 'Wat een doolhof, wie heeft dit bedacht?', 'Huh, mensen die mij niet kennen praten tegen mij?', 'Wow, docenten worden met de voornaam en je en jij aangesproken'. Slechts een greep uit de omgekeerde cultuurshockgerelateerde gedachten die het eerste kwartier door mijn hoofd gingen.

Het jaar was begonnen. Vriendschappen werden gesloten, de nieuwe stamkroeg werd gevonden (hulde aan de Pint!), hier en daar werd een verslag geschreven, af en toe werd er eens een boek open gedaan, of snel nog even een presentatie in elkaar gezet (oeps). De discipline die er in Antwerpen bijna letterlijk met een stok was ingeslagen, sijpelde langzaam weg. Zo ontdekte ik al snel dat een deadline meer een richtlijn is, zowel voor studenten als docenten. Ook theorie wordt niet van buiten geblokt, want dat is zonde van de tijd en (schijnbaar) niet nodig. Er werd dus vooral genoten van het Groningse studentenleven. Hetgeen mede mogelijk gemaakt werd door de liefste huisgenoten, de leukste klasgenoten en de beruchte Vindikaters.

Feestjes werden gevierd met bijzondere shotjes in de Chupitos en Het Kasteel, met veel te jonge mensen in Café Het Feest, met één of twee flessen Apfelkorn in Café Shooters, met een allerlaatste borrel in De Negende Cirkel, met een allerallerlaatste borrel in De Warhol en een broodje kroket uit de muur van de Febo om eventuele katers preventief te lijf te gaan. De meeste dromen zijn bedrog, maar in de kroeg in Groningen sta je om half 8 's morgens nog. Ook als je alleen even aan de bar had willen hangen met een biertje.

Na alle strikte deadlines, meterslange portfolio's en zenuwslopende assessments in januari (*kuch*), brak het moment van afscheid nemen aan. Ik moest mijn spullen inpakken en terug naar Antwerpen. Het semester zat erop. Het avontuur aan de Hanze was voorbij. Vijf maanden, voorbij gevlogen. Voor de laatste keer samen eten met mijn huisgenoten, voor de laatste keer kroegtijgeren in de Pint, voor de laatste keer naar de stad fietsen en voor de laatste keer badderen in mijn luxe studentenbad.

Mijn lieve huisgenoten hadden een gezellige afscheidsborrel geregeld, waar mijn ouders zelfs een snel in elkaar gezette pasta naar binnen werkten om 23.00 uur, omdat ze drie uur lang enorme sneeuwbuien hadden getrotseerd in de auto onderweg naar Groningen en bijna omvielen van de honger. In Groningen kan het allemaal.

Nu ben ik weer in Antwerpen. In mijn oude kamer met mijn eigen spullen. Na een warm
welkom, een uitgebreide verhuisdozenuitpaksessie en een middelmatige schoonmaak, heb ik opeens heel veel vrije tijd. En omdat ik, in vergelijking met Groningen, bijna niemand zie, gebruik ik die vrije tijd om na te denken. Het gaat vanzelf en ik kan het niet tegenhouden. Wie ben ik en wat wil ik? Ben ik nou zo'n eeuwige student? Zo eentje die maar blijft studeren en in studentenhuizen blijft wonen? Hoe lang past het studentenleven nog bij mij? Word ik hier niet te oud voor? Blijf ik in België of ga ik terug naar Nederland? Wat wil ik na deze studie gaan doen? En waar komen al die emoties vandaan?

Na een tosti-date met mijn Bestie kan ik er een label op plakken. Ik heb last van een post-Erasmus depressie. Een gat waarin ik ben gevallen na mijn Erasmusavontuur in Groningen. De onvergetelijke tijd in combinatie met afscheid nemen, een verhuizing, het schrijven van een scriptie en een gevoel van eenzaamheid. Niet bevorderlijk voor het psychisch welzijn. Ervaringsdeskundigen weten het.

Ik heb Groningen in mijn hart gesloten. Wat een geweldige stad met fantastische mensen. Een uithoek, dat wel, maar oh zo de moeite waard om naar toe te gaan. De warmte van Nederlanders is onvervangbaar. Ik ben zelfs meer van mezelf gaan houden. Al komt dat laatste ook een beetje door iemand die sporadisch een appeltaart bakt.